سالها است که چالش های بزرگی حیات ایران و انقلاب اسلامی را تهدید می کنند. چالشهای که هر یک به تنهای قادرند یک تمدن زمینگیر کنند.
مانند بحران آب و بحران اقتصادی اما از درمان قطعی و حتی مقطعی در بسیاری از موارد خبری نیست .
هر چه در مدیریت کشور می گذرد ناشی از گفتار درمانی بی برنامگی بطالت ندانم کاری تکرار شعارهای دیگران بدون عمل و نوعی سردرگمی حکایت دارد.
اگرچه آقای رئیسی بسیار دارد تلاش می کند اما ساختار ناقص اداری نبود فرماندهان لایق آگاه باعث شده که بسیاری از چالش های چهل گانه ارتقاء یافته از مقامهای آخر به مقامهای اول تا دهم تغییر مکان بدهند.
با نگاهی به به راهبرد 127 که در سال 1397 نگارش یافته درمی یابیم چالش آب از رده های آخر به صدر جدول و چالش صندوقهای بازنشستگی و بحران بانکی از میانه های جدول به چالشهای پنجم و ششم ارتقاء یافته اند
متاسفانه درمان ناقص هم سبب شده بعضی از جالش ها که بطور نسبی حل شده یا کم اثر شده اند مانند تحریم یا مجوز های کسب کار بعلت عدم درمان باقی چالش ها هیچ توفیقی حاصل نشود بطور مثال عدم حل بحران بانکی باعث شده تا عملا تمام مجوزهای صادر شده حدود پانصد هزار بی فایده باشند و احتمالا در تشدید سایر شرایط بی نتیجه و شکست خورده شوند؟
در بعضی موارد درمان اشتباهی باعث تشدید و تسریع مشکلات کلان دیگر شده ایم مانند افزایش غیر علمی و منطقی مالیات برای جبران کسر بودجه که باعث تشدید خروج سرمایه و تشدید خروج سرمایه از تولید و کسب کار به سپرده بانکی یا زیر زمین اقتصادی شده است.
ادامه روند این چالش ها با مشکلات عارضی آتی می توانند بسیار خطر آفرین باشند؟
مشکلات کسری بودجه در صورت بروز حوادث طبیعی مانند سیل خوزستان یا زلزله کردستان بسیار تشدید خواهد شد و اثرات بسیار ناگواری روی بقیه چالش ها خواهد گذاشت.
حتی جنگ در کشورهای همسایه حتی سوریه یا لبنان یا ارمنستان و یمن هم می تواند مشکلات داخلی را به شدت تشدید کند.
سوال اساسی اینجاست برنامه جمهوری اسلامی ایران برای حل این چالش ها چیست؟
فرض کنیم اصلا رئیس جمهور برنامه ای برای کشور ندارد؟
آیا یک سیستم به این بزرگی نباید برنامه دیگری داشته باشد مانند غربی ها که از پلان C , B صحبت می کنند.
در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران پیش بینی شده در ماده 110 قانون و بند ده که مشکلاتی که از طریق عادی قابل حل نیستند رهبری دخالت کرده و از بالا مشکل حل کند.
من یکبار در زمان دولت روحانی این راه حل پیشنهاد دادم که با مخالفت شدید مواجه شد؟
اساسا" این مشکلات غیر از اجماع دولت و رهبری مجلس قابل حل نیستند.
عقب انداختن حل و مدیریت این مشکلات هزینه های سنگینی بر دوش ملت خواهد گذاشت ( همانطور که گذاشته است )
اما عدم درمان این چالش ها به قیمت نابودی نظام تمام خواهد شد.
گریزی از این جمله و گزاره بالا نیست دقیقا مانند بیماری که درمان نشود مرگ بیمار را رقم خواهد زد.
حضرت علی (ع) با پیشبینی آیندهٔ نابسامان جامعه اسلامی، راهحل نهایی حل مشکلات را
در گرو رجوع به اهلش می کند.
:همهٔ اینها را از اهلش طلب کنید. آناناند که نظر دادن و حکم کردنشان نشاندهندهٔ دانش آنان است.
از نظر دولت رئیسی اهلش همان اشخاصی است که بر مسند وزارت و مدیریت ابقاء شده اند؟
اما اینان فصل الخطاب کار نیستند در عمل ظرف دو سال کارنامه بعضی به شدت ضعیف و غیر قابل دفاع هستند؟
بار دیگر این چالش های چهل گانه را با تغییرات جدید یاد آور می شوم و در خاتمه پیشنهاد های برای درمان.
1-بحران فقدان مدیریت اقتصادی جامع ( در راس همه مشکلات نبود فرماندهی قرار دارد بحران تصمیم گیری و ندانم کاری )
2- بحران آب ( بحران تله ورشکستگی آبی )
3-بحران کسری بودجه
4-بحران تورم و رکود هم زمان عدم ثبات اقتصادی
5 بحران آموزش و پرورش و تربیت نیروی کار بی اطلاع نامرتبط کم سواد ( ام مصائب مشکلات کشور )
6-فقر گسترده و گسترش مسکنت
7-نبود برنامه جامع اقتصادی ( هم برنامه هفتم و هم برنامه های بیست و پنجاه ساله )
8-بحران ورشکستگی صندوقهای بازنشستگی
9-بحران قوانین غیر لازم پیچیده و گسترده که زمینه فساد فراهم کرده اند
10-بحران سیاستگذاری مالی بانکی ( با ادامه اشتباهات بانک مرکزی )
11-بحران بانکی ( در واقع هیچ بانک در معنای واقعی نداریم در کشور به مرحله بدون بانک رسیده ایم )
12-بحران بدهی های دولت و نهادها و شرکتهای دولتی
13-نظام نا کارآمد گمرگی و فساد گسترده
14-تحریم داخلی و خارجی گسترده
15-بحران قاچاق و اقتصاد زیر زمینی
16-بحران فرار سرمایه ها ( خروج سرمایه ها )
17- بحران فرار مغزها ( خروج نخبگان )
18-نظام اداری و بروکراسی باز دارنده نا کار آمد
19-بحران اقتصاد دولتی و خصولتی با مشخصه فساد و سود جویی تمام نشدنی
20-فقدان سرمایه اجتماعی اعتماد عمومی و افزایش نا امیدی نسبت به آینده
21-افزایش شدید حاشیه نشینی از چهار میلیون به بیست میلیون و بیشتر
22-بحران تامین کالاهای اساسی و نهاده های دامی
23-بحران هزینه کرد قسمت اعظم بودجه در شرکتهای دولتی غیر پاسخگو ( حیف میل گسترده سیستماتیک غیر لازم )
24-بحران نظام مالیاتی
25-فساد گسترده بخصوص در بخش دولتی و بانکی
26-بحران ناترازی سوخت ( گاز بنزین گازوئیل )
27-بحران بیکاری و ناپایداری مشاغل
28- بحران محیط زیست ( فرسایش شدید خاک و ریز گردها )
29-بحران مسکن و بد مسکنی
30-بحران عدم سرمایه گذاری ( پیشی فرسایش به سرمایه گذاری)
31-بحران پیری جمعیت ( خطر بسته شدن پنجره جمعیتی )
32-بحران نظام تامین اجتماعی
33- توزیع ناعادلانه مجوزها وامها یارانه ها ( تبعیض گسترده )
34-خالی شدن سکنه شرق و جنوب شرقی کشور ( تشدید سرزمین سوخته )
35-افزایش شدید نا امنی بخصوص در استانهای دور از مرکز
37-عدم کفایت حقوق و دستمزد نسبت به هزینه های زندگی
38-بحران تغذیه ( عدم کفایت مواد غذایی مصرف شده برای یک زندگی سالم فرو ریزی مصرف شیر گوشت مواد پروتینی ) این بحران سبب می شود در اینده با سونامی پوکی استخوان و کار افتادگی پیش از موقع روبرو شویم.
39-بحران بیکاری در روستا ها و غیر اقتصادی بودن سکونت در مناطق دور افتاده و پیشی گرفتن تورم روستا از شهر .
40-بحران مهاجرت گسترده به شهرهای بزرگ و تهران بعلت مشکلات اقتصادی ( تجمیع بیش از 30 میلیون نفر در استان کرج و تهران )
موارد دیگری هم وجود دارد که از درج آنها خودداری کردم.
در نوشتن اولویتها اشتباهاتی ممکن است وجود داشته باشد لذا عذر خواهی مرا بپذیرید یا حتی موارد جا افتاده هم وجود دارد .
اما در هر حال این آینه ای از مشکلات عظیم کشور است که در پیش رو داریم؟
این چالش ها در صورت عدم درمان هزینه های چند برابری را روی دست ملت خواهد گذاشت.
عظمت بعضی از این مشکلات بیش از توان و حتی تصور بعضی از دولتمردان است چه رسد به حل آنها؟
پس چه باید کرد؟
راه اول اینست که دولت به عظمت مشکلات اقرار کند ( طبق تمام متون اسلامی قرآن و احادیث اقرار قبل از هر گونه راه حلی ذکر شده است )
مشکل اینجاست که دولت یا اقرار ندارد یا اهمیت رفع چالش ها را نادیده می گیرد .
اگر دولت قبول کند نیمی از مشکل حل شده .بعد از قبول بلافاصله یک فرماندهی جمعی برای حل مشکلات تشکیل شود که اراده حل بحرانها را داشته باشد.
در غیر اینصورت:
من کماکان خواستار دخالت رهبری برای حل مشکلات می باشم.