در قسمت قبل توضیح دادم که با چه حجم سرمایه مالی کشور در خطر قرار گرفته است
حداقل سرمایه 4000میلیارد دولار در معرض آسیب و نیستی قرار دارد.
هیچ شخص و دولتی قادر به جبران آن نیست؟
حتی آمریکا یک سوم این مبلغ به صورت ( اعتبار نه پول نقد ) در اختیار بانکهای آسیب دیده قرار داد به شرطی که تمام سهام بانک های مذکور و اموال وثیقه های مشتر یان و صاحبان بانک تصاحب کرد و ظرف چند سال بعد از برگشت اصل پول نسبت به آزاد کردن اموال اقدام نمود.
حالا دولت ایران دارد با چنین سرمایه ای بازی می کند؟
آن هم با ریسک بالا؟
چرا چون خودش بدهی سنگین به این بانکها دارد در واقع خودش گروگان بدهی خویش است
نمی تواند برای طلب کار خویش خط نشان بکشد امر نهی کند.
خوب دولت بدهی 700 هزار میلیارد تومان را ندارد که پرداخت کند؟
تازه میخواهد شرایط و روابط حسنه نگه دارد تا در آینده از این خوان نعمت استفاده کند
هم استفاده دولتی هم استفاده شخصی ( تمام دولت مردان به نوعی در گرفتن وامهای کلان دخیل بودند و هستند )
بانک مرکزی هم به این بلوغ نرسیده که نگذارد و خط نشان بکشد؟
پس با یک دایره فساد خرابی زد و بند روبرو هستیم
که سعی در ادامه وضع موجود دارد؟
اما این بار به منزل نمی رسد حداکثر تا یک سال یا دو سال می شود دولا دولا رفت
بعد کوس رسوایی گوش فلک را کر خواهد کرد.
حالا اگر این وسط یک شوک به بازار مالی وارد شود
مانند انسداد ورود کالا یا رویاروی مالی با یک کشور خارجی یا شوک ارزی
یا ............. این فاصله را به شش ماه و کمتر هم توسعه خواهد داد.
با یک سکته مالی روبرو خواهیم شد ایست قلبی و بار روی زمین ریخته؟
- ۹۶/۰۵/۲۵