هر چه به روزهای آخر دوره ریاست جمهوری روحانی نزدیک تر می شویم او را طلب کار تر و مدعی تر می یابیم؟
رمز این طلب کار بودن و مدعی بودن کجاست و چیست ؟
روحانی بعد از کسب صندلی ریاست جمهوری تلاش کرد تا با همکاری اصلاح طلبان ( درجه دو ) مخالفان خود را سخت محکوم و از دایره قدرت اجرایی خارج کند.
لذا دست به هر مستمسکی برای ارتقاء قدرت خود متوسل شد.
حتی گزینه سازش و همکاری گسترده با غرب ولو در پنهانی همکاری را دنبال کردن .
حتی موافقت نامه های را به اجرا گذاشت که از دید مجلس و اصولگرایان مخفی بود.
همانند سند 2030 و همکاری گسترده با صندوق بین المللی پول و بانک جهانی.
و اقتصاد کشور در معرض تاخت و تاز اصلاحات مورد نظر این دو پیش برد بدون اعلام علنی یا گزارشی به مجلس در واقع ایران بدون اینکه وام سنگینی از این دو گرفته باشد
دواطلبانه منویات ساختار ی اقتصاد ایران به سمت مطالبات صندوق بین المللی پول هدایت کرد.
از جمله ایجاد فروشگاه های زنجیره ای و آزاد سازی قیمت ها و چراغ سبز دادن به سرمایه های خارجی داشت محیط برای کار با ساختار بین المللی هماهنگ می کرد؟
اما خروج ترامپ از برجام تمام برنامه های او را برهم زد هم موجب قدرت گیری رقبای داخلی و تحقیر دولت او شد .
روحانی هیچ گاه قصد انجام اصلاحات اقتصادی و سیاسی نداشت و ندارد.
هیچ گاه قصد ساخت مسکن برای عامه را نداشت و ندارد.
هیچ گاه تصمیم به کمک به اقشار آسیب پذیر را نداشت و ندارد.
در حالت فعلی هم دولت عمدا دارد اقتصاد کشور را می خواباند تا به نتایج مورد نظر خودش نزدیک شود
عمدی در کار است تا صادرات سنگ آهن و مواد معدنی را که با تلاش به چند برابر افزایش کرده بود به بهانه خام فروشی متوقف کند و با بستن عوارض 25 درصدی جلو این صادرات گرفته شود .
در حالیکه تحریم بخش های زیادی را دچار رکود سنگین کرده است این حرکت به شدت مشکوک است
در حالیکه مجلس هم با آن مخالفت کرد اما دولت بدون دادن لایحه با تصویب وزیران آن را اجرایی کرد.
در واقع اتخاذ سیاست انقباضی برای زمین گیر کردن بیشتر اقتصاد در حال انجام است؟
برای نیل به مقصد درمانده کردن مردم و حتی تحریک به شورش برای دستیابی به مقاصد سیاسی مورد نظر روحانی.
حتی در شورش سال 1396 دیده شده بود که روحانی سعی بر استفاده از خیزش مردمی را داشت
اگرچه این شورش به تحریک بخشی دیگر از عوامل داخلی انجام شد.
گماردن افراد ضعیف در مسند وزارت اقتصاد و صنعت هم ادامه همین داستان است.
مطرح کردن کمبود اختیارات ریاست جمهوری بوسیله روحانی بخشی از این برنامه بود.
اکنون مطرح کردن حاضرم قربانی شوم نیز بخش دیگری از این پازل است.
و شاه بیت این پازل همان مطرح کردن "رفراندوم " است
تمام این برنامه ها برای رسیدن به یک مقصد طراحی شده است؟
روحانی روز به روز شاهد پایان دوره ریاست جمهوری خود است و این برای او به منزله ترک صندلی قدرت است.
این خاست روحانی نیست دولت درمانده او با عدم کارآیی و شکست اقتصادی باعث از بین بردن تمام آبروی 30 ساله او شده است .
این برکناری یا پایان دوره ریاست جمهوری از او یک مهره سوخته خواهد ساخت که بدرد هیچ کاری نخواهد خورد.
لذا در صد است تا با مطرح کردن مسائلی همچون "کمبود اختیارات " " قربانی شدن" " رفراندوم"
برای آینده سیاسی خود یک تضمینی بدست آورد؟
او در صدد است با سوار شدن بر موج نارضایتی ها به مقصود خود دست یابد.
او در صدد است با "موج سواری " بر مطالبات مردم از یک "متهم" به بی لیاقتی"عدم مدیریت"
"بی کفایتی" "عدم کارآیی" "عدم درایت لازم"و.....
به یک "شاکی" و "مدعی" "وکیل مردم" تغییر وضعیت دهد.
او مدعی می شود "نگذاشتند" "اختیارات کافی" نبود
و در نهایت از زیر بار تمام شماتت ها و سرزنش ها خود را خلاص کند هیچ مدعی "تاج و تخت " هم "باشد و هم بشود"
این مقصود مقامی بالاتر یا معادل رئیس جمهوری در آینده سیاسی خود است؟
یا حتی جایگزین آیت الله هاشمی رفسنجانی شدن ؟
این تمام مقصود روحانی است از این همه ساز ناکوک در ساختار قدرت جمهوری اسلامی ایران .
این هدف می تواند برای جمهوری اسلامی ایران بسیار گران تمام شود؟
می تواند خونهای بسیاری را روی سنگفرش خیابانها بریزد؟
می تواند حتی عامل شورش و کشتار گردد.
این قدرت طلبی ریاست طلبی می تواند بسیار بسیار سنگین تمام شود.
اخیرا گروه های مطالعاتی غربی آمریکایی ( اندیشکده های سیاسی نظامی صهیونیستی ) روی این برنامه بسیار دقیق شده اند زوم کرده اند؟