وقتی از برنامه راهبردی اقتصادی سخن می گوییم دولت تعداد دکترهای شاغل در وزرات اقتصاد و سازمان برنامه و بودجه را به رخ می کشد؟
مانند احمدی نژاد که می گفت من دکترا دارم و تمام دوستان من هم تحصیل کرده هستیم ؟ اما هر دو اشتباه می کنند
بگذارید با مثالی موضوع را روشن کنیم وقتی یک ساختمان بزرگ می خواهد ساخته شود الزاما" نیاز به طراح به معمار به نقشه دقیق ابعاد فیزیکی هست.
یک جمع متخصص ساختمان مورد نظر را طراحی می کنند بعد با گروه نقشه کش در میان می گذارند و نقشه اولیه کشیده می شود سپس نقشه را در جمع تخصصی بازنگری می کنند سپس فرمان نقشه اصلی صادر می شود؟
تازه برای اجراء عرف بر اینست که یک معمار سالخورده و قدیمی مدیر اجرایی بر عهده گیرد چرا یک معمار تجربی بیشتر این کار انجام می دهد چون معمار با تجربه و کار کشته این کار باید انجام دهد؟
چون یک معمار با تجربه با مواد و مصالح بنایی بهتر از مهندس عمران آشنایی دارد طی سی یا چهل سال می داند کجای کار چه مصالح و چه سفت کاری بیشتری نیاز دارد ؟
گاهی دیده می شود پی یک طرف ساختمان عمیق تر و بزرگتر از نقشه انجام داده وقتی مورد سوال قرار می گیرد پاسخ منطقی می دهد نقشه کش نمی دانست این سمت ساختمان خاک نرمی دارد باید زیر سازی عمیق تر و بزرکتر از سمت دیگر زمین که سفت تر است داشته باشد.
برای همین بسیاری از کاخهای ریاست جمهوری های دنیا را معماران تجربی ساختند چه تحصیلات دانشگاهی داشته باشند یا نداشته باشند.
نمی خواستم در این مورد اسمی را نام ببرم اما الزاما باید مصداق معرفی کنم معمار بزرگ فرانسوی لوکوربوزیه فقط مدرسه هنرهای زیبا را تمام کرده بود از جمله آثار او بنای سازمان ملل متحد است
در ایران هم همین رویه دنبال شد بزرگترین سازندگان کاخها و طاق بستن ها نه فقط تحصیلات دانشگاهی نداشتند بلکه حتی گاهی در تمام عمر شان درس دانشگاهی نخوانده بودند اما دانشگاههای بسیاری ساختند حتی دهها مهندس و دکتر عمران زیر دستشان کار می کردند؟
یک معمار تجربی از خاک بلند شده با خاک عجین شده زیبای ساختمان در کنار استحکام و عمر طولانی می بیند.
از عملگی کار شروع کرده کارگری کرده بنایی کرده سفت کاری کرده در ساختمان غرق شده محو شده تا بینا و صاحب نظر صاحب سبک شده.
بدون این تجربیات حتی اگر بزرکترین دانشگاههای دنیا را هم طی کنید به این عظمت ها نخواهید رسید.
حالا ما با یک سرمایه محدود می خواهیم یک ساختمان بسازیم می دهیم دست یک معمار بزرگ چرا می خواهیم اقتصاد کشور با سرمایه نامحدود برپا کنیم نمی دهیم دست یک کار کشته بازار و صنعت تجربی به تبع اگر سواد منظم هم داشته باشد چه بهتر و گرنه بدون پشتوانه تجربه بقیه نقش بر آب است تجربه گرانبار چهل سال به بالا؟
حالا برگردیم به اقتصاد فقط شما یک نقطه کوچک از ساختمان می کنید یا ترمیم می کنید از کل بنا چیزی نمی دانید نقش یک کارگر صفر ساختمانی را دارید حتی اگر دکتر باشید؟
همه دست اندر کاران دولتی در ایران عمله اقتصادی دولت هستند طراح نیستند اجراء کننده هم نیستند خوب راهبری این خرابه که نشد برنامه راهبردی اقتصادی کشور؟
کشور ایران از دو موضوع اساسی رنج می برد یک فقدان برنامه راهبری اقتصادی دو فقدان مدیریت ( فرماندهی اجرایی آن برنامه )
در ایجاد هر دو هم اختلاف نظر و تشدد آراء وجود دارد حالا در روی قبری داریم سینه می زنیم و دعوا می کنیم که اصلا مرده ای ندارد.
حالا چکار باید کرد؟
مشکل اینجاست که لزوم ایجاد هر دو مقوله بالا برای دولت و حاکمیت الزام پیدا نکرده است.
و این اوج فاجعه است.
چرا چون دولت دلش نمی خواهد یک فرمانده اقتصادی بالای سرش باشد و بگویید اینکار بکن این کار نکن ؟
اولین گام اینجاست که حوزه رسانه و عمومی طلب چنین مطالبی را روی میز بگذارد و بگویید بدون برنامه نه دولتی را می پذیریم و نه نماینده مجلسی را قبول داریم؟
و حتی پیش شرط انتخاب نماینده و دولت در انتخابات داشتن طرح بگذارد
این باید یک درخواست عمومی باشد تا حکومت مجبور شود برنامه محور شود مجبور شود شرایط مردم ایجاد و اجراء کند.
حالا آقای رئیس جمهور برود یک شهری سخنرانی کند داد بزند فریاد بزند و اطلاعاتی که وزیران داده اند دستش بخواند اعلام کند در بهترین وجهش دروغ گفته دستاورد سازی دیگران جلو ملت گذاشته که مبنا ندارد صحت ندارد .
اصلا بدون پایه و اساس است .
چون ساختمانی در کار نیست طراحی نیست معماری نیست یک خرابه است هر نقطه اش یک سازی می زند.
در کل ویران است به سمت ویرانی بیشتر هم میرود .
مبنای کار مشخص نیست لذا تمام دکترهای دانشگاه دیده مشغولند تا اقتصاد کشور ویرانتر و خرابتر کنند؟
باید قبول کرد ما محدودیت ها و محرومیت های زیادی داریم
اما می توانیم با نیروی بزرگ انسانی خود حرفی بزرگ برای گفتن در دنیا داشته باشیم.
جغرافیایی ایران الزاما" ما را در تعیین برنامه اقتصادی در مسیر خاصی قرار می دهد که در آن باید نکات زیر را در نظر گرفت؟
1-با هم کم بارشی باید خودکفایی و امنیت مواد غذایی کشور در صدر برنامه ریزی قرار داد.
2-مناطق خشک و معادن بسیاری در ایران وجود دارد که الزاما باید در مسیر توسعه صنعتی قرار گیرد.
صنعتی که بتواند بدون وابستگی برای ایران قطار هواپیما کامیون کشتی اتوبوس اتومبیل وانت لودر و بلدوزر تولید کند
دولتی که چشمش به خارج است برای تهیه این اقلام فقط باید به زمان شاه باز گردد نوکری آمریکا بکند و گرنه چاره دیگری ندارد شتر سواری که دلا دلا نمی شود.
اکنون برای صد میلیون نفر می خواهید تمام محصولات خانگی و بالا را تهیه کنید سالی حداقل 100 میلیارد دلار ارز نیاز دارید تازه این برای وقتی است که مثل اکنون عقب افتادگی نداشته باشید اکنون تمام عقب افتادگی ها خود پانصد میلیارد دلار نیاز دارد.
این الزامی هست که روی میز است اگر انجامش ندهید هم پیاز را خواهید خورد هم شلاق هم جریمه را پرداخت خواهید کرد.
من 41 سال است در اقتصاد ایران تجربه کار دارم صحبت من پشتوانه چهل ساله دارد .
3-موضوع سلامت و دارو یکی از اساسی ترین صنعت مورد نیاز کشور است
4-ساخت زیر بنایهای و زیر ساخت کشور یک ابر وزراتخانه می طلبد که بدون برنامه اقتصادی بالا هماهنگی در آن غیر ممکن است.
5-خود ساختمان و ابعاد دولت یکی دیگر از طراحی های مدرن اقتصاد ایران است که برنامه اقتصادی باید آن را در نظر داشته باشد
به هر حال توصیه من اینست که برنامه اقتصادی کشور و فرماندهی اقتصاد ایران در ایران باید فراتر دولت قرار داد.
اصلا در ایران دولت ها بسیار بیشتر از حدود خود خرج می کنند بیشتر ولخرجی و ولنگاری دارند خود مختاری و گرایش به عناد در برنامه های منظم دارند. و مشکل دیگر اینکه فرماندهی اقتصاد منهدم شده ایران با بوراکراسی پیش نخواهد رفت بلکه باید به شکل نظامی فرمانده و تیپ لشگر خاص خودش را باید داشته باشد حالا اگر زیر نظر رهبری انقلاب قرار گیرد چه بهتر.
و اگرنه باید یک ساختار مجزا از دولت و دخالت باید داشته باشد.
آنوقت است خواهید دید در عرض یک سال به اندازه 5 سال رشد خواهیم کرد.
آنوقت درک خواهید کرد که آنچه گفتم و نوشتم الزام است ونه انتخاب و گرنه آنچه در پیش است انهدام است و بس؟