در تمام دنیا رسم بر اینست تا اشخاصی به مجلس یک کشور راه پیدا کنند که دارای اطلاعات وسیع در حوزه علوم و حتی تاریخ آن کشور داشته باشند
حتی در بعضی کشورها باید صلاحیت علمی اخلاقی شخص توسط حزب یا ده نفر از نمایندگان اسبق با امضاء کتبی تایید شوند
از آن سمت هم نمی توانند شرایط سختی برای کاندید شدن یک نماینده بگذارند چون بیم آن میرود تا این محدودیت باعث کانالیزه شدن ورود به نفع یک گروه و یا حزب خاص تمام شود.
ولی تاریخچه انتخابات در کشورهای دنیا نشان می دهد مردم بطور عمومی به اشخاصی رای می دهند
که سطح سواد و اطلاعات عمومی بالایی دارند
حتی احزاب برای مقبولیت بیشتر سعی بر جذب افراد دانشمند یا روزنامه نگار و غیره تلاش بیشتری دارند
اما در ایران چون احزاب به شکل حرفه ای نقش ندارند؟
فقط جناحهای سیاسی فعال هستند
متاسفانه این جناحهای سیاسی چون بحران مشروعیت و مقبولیت دارند هر کسی که از راه برسد و بگوید ما با شما هستیم به عنوان عضو می پذیرند؟
حالا گاهی این پذیرش بعنوان عضو ساده مطرح است اما چون سازمان درست حسابی جناحی هم نداریم گاهی این شخص به عنوان لیدر و حتی رئیس جناح قرار می گیرد ؟
گاهی دیده شده که تند رو ترین اصول گرایان شخصی را به عنوان سردسته خود در یک شهر بزرگ انتخاب کرده اند که حتی بلد نیست نماز بخواند؟
حتی آیات نماز از حفظ نبوده تلفظ صحیح پیشکش ؟
گاهی دیده شده برای کسی سینه سپر می کنند که طرف ساواکی بوده؟
یا اصلا اعتقادی به آن جناح نداشته فقط از آقایان بعنوان نردبان استفاده کرده است؟
الف بای مذهب و سیاست را هم بلد نیست حالا شده کاندید رئیس جمهوری جناح مربوطه؟
گاهی چنان کلاه بزرگی سر یک جناح رفته و حتی این کلاه سر مردم هم گذاشته شده که بسیار گران برای کشور تمام شده؟
حالا بگذریم بیشتر بهم بزنیم بیشتر گندش در می آید؟
در دنیا رسم است یک نماینده حداقل 5 تا 8 سال سابقه در یک ایالت یا یک شهر یا یک جناح داشته باشد لذا از راه رسیده به هیچ کجا راهی ندارد؟
در بعضی کشور ها رسم است که نماینده باید در جنگ و دفاع از آن کشور شرکت کرده باشد؟
یا برای اعتلای آن کشور یا حزب تلاش صادقانه و مستمر ثابت شده را در رزومه ( کارنامه ) داشته باشد تا چه رسد به ریاست ؟
اما اینجا در ایران همه چیز بهم ریخته است رئیس کمسیون اقتصادی ............. است
آنوقت از کل مجلس چه انتظاری است؟
بیش از 40 سال است مشکلات اقتصادی گلوی کشور می فشارد؟
امان از چند قانون مدون و منطقی برای برخورد با این معضل ؟
چرا راه دور برویم فقط قانون ممنوعیت پوشاک می تواند یک میلیون شغل را روی میز بگذارد؟
مگر نه این که پیامبر نهی فرمود ملتی پوشاک و غذای خودش را خودش تهیه نکند؟
پس کو کجاست؟ در کوهستانهای تایلند یک کارخانه چهار هزار نفری پوشاک با نوشته فارسی درست می کند؟
ظرف 3 روز این پوشاک در بازار تهران بصورت عمده موجود و پخش می شود؟
حالا که قانونی هم می آورند؟
پس سهم برگزیدگان این مملکت کجاست حالا شما قانونی ورود آن را ممنوع کنید؟
اصلا پوشاک یک کالای فرهنگی است ورود پوشاک خارجی تبعات ننگین فرهنگی و سیاسی دارد؟
هر ایرانی بطور متوسط حداقل به 50 دلار پوشاک بسیار ساده نیاز دارد؟
یعنی 4 میلیارد دلار در سال لباس زیر پیژامه و پیراهن و غیره نیاز داریم؟
بگذریم یک تعدادی در کشور هستند که کت و شلوار 27 میلیون تومانی سفارش می دهند؟
خوب این رقم کلان تقدیم شده به چین ترکیه تایلند هند پاکستان و......
بگذارید از قانون ورود پوشاک دوران پهلوی پرده برداری کنم؟
ورود کت و شلوار ساخته شده(دوخته شده ) 1800 درصد عوارض گمرک داشته است؟
حتی زمان شاه قانون به گونه ای بود که ورود پوشاک غیر ممکن بود؟
اکنون هزار دروازه رسمی و غیر رسمی مشغول واردات پوشاک هستند؟
من از مجلس شورای اسلامی سوال می کنم سهم شما در این وسط چیست
در این غوغایی بیکاری رکود اقتصادی بسته شدن کارخانجات سهم مبارزه شما کجاست؟
اگر یک مطلب جناحی منتشر شود هزار مخالفت و سخنرانی مقاله روزنامه ای داریم
اما کیان و ناموس اقتصاد کشور دارد از بین می رود هیچ پیام مشخصی از مجلس قانون گذاری کشور نیست؟
- ۹۶/۰۷/۲۶