توهم ناشی از داشتن قدرت سیاسی اقتصادی و غیره دولت روحانی را به تصمیمات اشتباه سوق داده
در راهبرد شماره 65 "مختال فخور "دیدیم که شخص روحانی چگونه دارد در روی ابرها سیر می کند هنوز بعد از پنج سال از انتخابات گذشته توهم قدرت و توهم اینکه عددی است بسیار مهم در هرم قدرت کشور فرو کش نکرده است؟
آقای خاتمی رئیس جمهور دولت اصلاحات شخصیت رئیس جمهور ایران خیلی خوب و به موقع تشخیص داد لغت " تدارکاتچی" باز گویی همین شناخت بود.
اما روحانی از تار و پود قدرت چیزی درک نکرده هنوز نمی داند در هندسه قدرت نظام جمهوری اسلامی ایران نقش کوچکی دارد .
متاسفانه تمام دولت او هم هنوز خود را نشناخته است اگرچه وزیران معمولا خوش زبانی و خوش رقصی را برای رئیس دولت دارند تا او همچنان در توهم باقی بماند اما زیر میزی به جمع آوری مال و اختلاس زد و بند مشغول می شوند و می دانند دولت آنان اجلی سریع دارد.
اما دولت روحانی اکنون نه توان مالی دارد نه قدرت اعمال نفوذ و نه قدرت تاثیر گذاری بر مقامات بالای کشور و نه بر بخش خصوصی به قول خارجی ها اردک لنگ آخر حکومت طی می کند؟
با آغاز تحریم های ثانویه دولت نا کارآمد تبدیل به دولت روی ویلچر هم خواهد شد.
دولتی که در جوانی نتوانست هزینه خانواده اش را تامین کند تمام پنج سال گذشته با قرض و استقراض طی کرد .
آنوقت که برجام هم کار می کرد فروش نفت هم آزاد بود.
جز بدهی و ورشکستگی حاصلی نداشت ؟
اکنون در آستانه اتمام دوره و تحریم و احتمال برکناری و استیضاح چه می تواند بکند.
بقول عامه در جوانی کار نکرد حالا در پیری با کمر خم شده چه کاری خواهد کرد؟
متاسفانه راه را هم بر بخش خصوصی باز نمی کند حداقل بگوید ما نتوانستیم شما فعال شوید تا شاید فرجی و گشایشی از راه برسد؟
اینک دولت خودش قدرتش و نقشش را نمی شناسد
دولتی که در واقع ورشکسته اخلاقی عملکردی و مالی است؟
هنوز خودش را قدر قدرت می داند ؟
دولتی که پشتش زیر بار مخارج حقوق و یارانه خم شده و هیچ آینده روشنی در آینده نزدیک برای افزایش در آمد ندارد.
اما از سمت دیگر بسیار ترسان است از بیم از دست دادن قدرت از دست رقیب از دست جناحهای سیاسی از دست قدرت ارگان های دیگر؟
همین توهم قدرت و ترس از دست دادن سمت باعث شده با یک دولت بسیار ضعیف روبرو باشیم
دولتی غیر فعال نا کارآمد و فلج حاصل این وضعیت است
باز کردن راه از جلوی بخش خصوصی ساده ترین کاری است که دولت روحانی باید انجام دهد.
حداقل معافیت از پرداخت مالیات کمر شکن ان هم در دوره رکود.
دوم توهم زدایی از دادن اجازه فعالیت به بخش خصوصی؟
امروز نقش دولت یا حکمران خوب به هدایت سرمایه ها محدود شده دیگر ان موافقت اصولی های چند ده میلیاردی یا میلیونی دیگر تمام شده.
دیگر در دنیا ارزش مجوز به صفر سقوط کرده است اصلا امکان کار حرف اول می زند نه مجوز؟
حتی بعضی کشورها زمینه کار را آزاد گذاشته اند .
بروید تولید کنید بروید واحد تجاری بزنید پس از سال اول می آییم برای شما مجوز صادر می کنیم
چون بیش از سی در صد کارها پس از یک سال ورشکسته و جمع شده است ( این حالت نرمال در دنیا است اما در ایران این در صد بیشتر است )
حالا این وضعیت نا پایدار اضافه کنید به دولت متوهم و مالیات خواه و ماموران فاسد رشوه خواه و شهرداری های عوارض خواه ده داری عوارض خواه اداره تامین اجتماعی ورشکسته ارث پدر خواه بعد ببینید بخش خصوصی چرا راه گریز سرمایه را در پیش گرفته است.
چرا حاضر است دلار گران بخرد در غربت کشور ثالث کار کند اما در ایران سرمایه گذاری نکند؟
یک دوستی یک کارخانه غیر فعال و به ظاهر مقرون به صرفه را ( متروکه قیمت پایین ) با خانه مسکونی خودش معاوضه کرده بود
از شدت مزاحمت و مراجعات برای دریافتی بالا ها مجبور شد به نصف قیمت خرید بفروشد؟
اصلا دولت باید محیط تولید را از منبع درآمد خود حذف کند.
داستان مختال فخور خنده دار است اما باید بر آن گریست؟
دولت خیال زده فخر فروش ؟
- ۹۷/۰۸/۱۳