اعلام رسمی تحریم محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه آمریکا نشان از شکست دیپلماتیکی آمریکا دارد.
در واقع در مقابل منطق ظریف دیپلماسی آمریکا دچار شکست کامل شده است این تحریم آثار شکست است .
نشان از ضعف دیپلماسی دنائت دولت ترامپ و نداشتن منطق اقناعی دارد.
دولت ترامپ نه تنها از تفسیر و اقناع اروپا و آسیا در برابر ایران عاجز شده با حرکات غیر عادی و غیر معمول خود در برابر منطق ایران در داخل آمریکا هم مطرود و محکوم شده.
این تحریم بازخورد کامل شکست پمپئو و دولت ترامپ است .
دولت آمریکا سعی کرد در اولین قدم تحرک ظریف را در خاک آمریکا محدود کند تا شاید از منطق برنده و غیر قابل رد کردن او در امان باشد.
اما گزینش صحیح و تحرک رسانه ای ظریف دولت آمریکا را مستاصل کرد.
لذا بسیار غیر منطقی و زور مدارانه سعی کرد ایشان را حذف کند.
در واقع به قول دکتر نصر ( نصری ) وحشت از ظریف باعث این تصمیم غیرعاقلانه شده است .
اصلا مدعی مذاکره که از "نماینده مطمئن " مقام "تصمیم گیر" می گریزد مفهومش اینست اصلا مذاکره ای در کار نیست ایرانیان یک راه دارند بیایند "تسلیم " شوند.
این خواب ترامپ و پمپئو قلدر است .
اینان لات های خیابان و اراذل اوباش خیابانی هستند که بر مسند بزرگترین سمت های آمریکا تکیه کرده اند.
شاید این لغات برای یک تحلیل سیاسی جالب نباشد اما غیر از بکار بردن این لغات نمی شود این حرکت را توجیه کرد؟
آمریکا باید شرم کند که چنین اشخاصی در مسند های خویش قرار داده است.
خواه از طریق انتخاب یا انتصاب شرم انگیز است وقاحت لجاجت حماقت در تک تک تصمیمات آنان موج می زند.
این است نتیجه دموکراسی آمریکا ؟
اگر تمام کنگره و مجلس دادگاه های آمریکا به چنین اشخاصی تمکین کرده اند نشان از شکست کامل دارد شکست در اقتصاد شکست در بهینه گزینی شکست در انتخابات شکست در بوجود آوردن یک جامعه دموکراتیک و آزاد و در نهایت شکست کامل در اخلاق؟
این تحریم در واقع گویای شکست کامل دموکراسی آمریکا و جهان آزاد است.
فرو ریزی تمام کاخ های آمال و آرزوی پایه ریزان آمریکایی است.
آیا این همان آمریکایی است که برای لغو قانون "برده داری" 500 هزار تلفات داد؟
شکست کامل اخلاقی و مدنی است.
شکست منطق جامعه آزاد است
و بزرگتر از همه شکست سازمان ملل متحد است.
در واقع وزیر امورخارجه یک کشور نماینده کامل یک دولت است در جامعه بین المللی
کنکاشی در تاریخ پس از جنگ جهانی دوم نشان دارد حتی وزیر خارجه بدترین دولت های هفتاد سال اخیر با وزرایی خارجه خود به سازمان ملل متحد رفت آمد می کردند و هیچگاه چنین افتضاحی تا به امروز به صحنه بین المللی تحمیل نشده بود.
- ۹۸/۰۵/۱۰