امروز سالروز ضربت خوردن فرق مبارک امام علی ( علیه السلام ) در محراب نماز صبح کوفه است روز 24 بهمن 1399 این واقعه نشان از یک سری حوادث قبل از آن دارد .
اقدام به قتل امام مسلمین و غربت مسجد کوفه در آن حکومت عظیم اسلامی نشان از یک انحراف عظیم دارد؟
امروز به عنوان شیعه امام علی ( ع) لازم است این حادثه با هم یک بار مرور کنیم؟
چه انحرافی باعث شد که جامعه اسلامی آن روز به ترور رهبر بزرگ تاریخ اسلام رسید؟
بگذارید قبل از هر قضاوتی به گفتار خود امام در این باره نگاهی بیندازیم.
۱ ) خطبه ۷۰ :و گفتار آن حضرت است سحرگاه روزى که ضربت به فرق مبارکش رسید
مَلَکَتْنِی عَیْنِی وَ أَنَا جَالِسٌ فَسَنَحَ لِی رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله ) فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا ذَا لَقِیتُ مِنْ أُمَّتِکَ مِنَ الْأَوَدِ وَ اللَّدَدِ فَقَالَ ادْعُ عَلَیْهِمْ فَقُلْتُ أَبْدَلَنِی اللَّهُ بِهِمْ خَیْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدَلَهُمْ بِی شَرّاً لَهُمْ مِنِّی .
ترجمه:
نشسته بودم که خواب مرا گرفت، و رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بر من آشکار شد، گفتم: اى پیامبر خدا، چه کجىها و دشمنىها از امت تو دیدم فرمود: به آنان نفرین کن. گفتم: خداوند بهتر از آنان را به من عنایت کند، و به جاى من شرى را بر آنان گمارد. منظور از «اود» کجى و «لدد» دشمنى است، و این از فصیحترین سخنان است
در واقع مفهوم این سخنان این است خدایا مرگ مرا برسان ؟
مرا از اینان بستان و دیگری را به جای من به ایشان برسان؟
تاریخ نشان داد که این تقاضا عینا بر مردم کوفه جاری شد چه بسیار خلفای خونخوار بر مردم عراق که حکومت نکردند همین اواخر شاهد صدام حسین بودیم که چه کارها که نکرد؟
نمی خواهم آن تاریخ خونبار بیشتر از این واکاوی کنم اما می خواهم امروز ایران بیشتر بازخوانی کنم.
آن روز مردم نتوانستند خارج از عقاید شخصی قبیله ای و عشیره ای خود امام علی (ع) بشناسند.
و قدر دان این هدایت قرآنی و آسمانی باشند. چرا؟
به خاطر خواص و امیران قبایل خود؟
جامعه آن روز عراق و حجاز جامعه قبیله ای و عشیره ای بود. همه مردم به بزرگان قبیله و عشیره خود چشم داشتند از آنان خط می گرفتند تابع آنان بودند با وجودیکه اسلام تلاش داشت قانون خودش را بهترین شما پرهیزکارترین شما هستند جایگزین کند.
اما ساختار قبیله ای راه را دشوار کرده بود.
مردم عادی چشم به روسای قبایل و عشایر داشتند و روسا چشم به زر و کنیزکان فرنگی که در بازار آن روز خرید فروش می شد داشتند.
معاویه این ساختار خیلی خوب شناخته بود لازم نبود با مردم کاری داشته باشد شترهای مملو از زر و هدیه را شبانگاهان برای روسای خاص یا خواص ارسال می کرد؟
صبح آن شب قبیله را خریده بود فکرشان را رئیس شان را بعد هم شمشیرشان را؟
این بود داستان مردمی که مسلمان بودند اما نگاهشان به جای قله بزرگ اسلامی و فرمانده بزرگ تاریخ به اشعث ها زبیرها و طلحه ها بود؟
امروز جامعه ایرانی قبیله ای و عشیره ای به آن مفهوم نیست ؟
اما جامعه امروز ایران گرفتار تعصب عجیب حمایت از دو جناح اصول گرا و اصلاح طلب شده است.
کار کرد این دو جناح دقیقا مانند همان جامعه قبیله ای و عشیره ای شده است.
دقیقا دو جناح همانند طلحه و زبیر در خواست سهم بیشتر از حکومت دارند؟
درخواست ریاست دارند درخواست مال و منال بیشتر هستند؟
مردم تهیج می کنند بر علیه همدیگر به خاطر منافع خودشان مردم به جان هم می اندازند برای بدست گرفتن بزرگترین سمت ها در جمهوری اسلامی ایران؟
و متاسفانه کرسی ریاست جمهوری اسلامی ایران هم شده است یکی از گروگان های این دو جناح ؟
تاریخ معاصر هم نشان داده هر کدام هم که به مسند می رسند جز خدمت به خواص خود و جناح خود برای مردم کاری درخور نمی کنند؟
تمام امتیازات و امکانات جمهوری اسلامی ایران به نام مردم مستضعفین به کام جناح و خواص خویش توزیع و اهدا می کنند؟
نتیجه این بخشش از جیب بیت المال شذه است یک جامعه به شدت دو قطبی شده یک سمت بیش از 90 درصد فقیر مطلق و زیر ده درصد مالک تمام سرمایه ها و امکانات کشور؟
طبق آمار رسمی کشور یک و نیم درصد مردم ایران در واقع مالک 97 درصد سرمایه ها املاک و کارخانه های بزرگ کشور هستند؟
و نود درصد یا فاقد اموال یا املاک هستند یا سقف سپرده و زندگی شان زیر 50 میلیون است ( آمار بانک مرکزی سال 1396 )
و عجیب اینجاست این یک ونیم درصد یا اعضاء اصلی یا هوادار و وابسته های یکی از دو جناح هستند؟
حتی موارد زیادی وجود دارد که عضو دو جناح هستند ( پدر اصول گرا پسر اصلاح طلب یا همسر اصلاح طلب ) این نشان می دهد اینان حتی نه این هستند نه آن برای مصلحت روزگار به این و آن چسبیده اند؟
عجیب اینجاست که امروز هر دو جناح دقیقا مانند طلحه و زبیر دعوی حق طلبی دارند؟
دعوی ارث و میراث از انقلاب دارند برای یک دستمال قیصریه را به آتش می کشند.
دعوای آنان نه از روی حق طلبی که از روی تعصب قیبله ای و زیاده خواهی است.
اصلا این سی دو سال اخیر بررسی کنیم هرکدام به ترتیب هر هشت سال بر مسند بودند؟
نتیجه کارشان شده یک کشور فقر زده یک کشور عقب مانده یک کشور غارت شده به وسیله اغنیا؟
چون شناخت و تمیز کافی ندارند چون کارشناسی آنان اقیانوسی است به عمق یک بند انگشت تمام سرمایه ها و امکانات را هم هدر داده اند.
هر دو نتیجه کارشان بسیار خسارت بار و منفی بوده است.
می خواهید رقم به رقم بشمارم بیش از یکصد فقره خسارت در این سه ده بر جای گذاشته اند.
بیچاره مردمی که دل به اینان دوخته اند تا برایشان کاری بکنند؟
هر کدام با یک پیش فرض بر مسند می نشینند و کثافت می زنند میروند و آخر هم دیگران متهم می کنند نگذاشتند؟
اگر رهبری و پیشرفت های نظامی و پیشرفت های منطقه ای نبود کشور تا کنون ده بار از بین رفته بود؟
یکی با پیش فرض همکاری بین المللی با سرمایه گذاری خارجی با کنار آمدن با کدخدا؟
دیگری با پول پاشی دویدن شبانه روزی با منحل کردن سازمان برنامه بودجه با نخوت و تکروی؟
هردو مانند انسان کری هستند که به ملاقات مریض رفته اند از خواب هم بیدار نمی شوند تا آخر ملاقات در اندیشه اسبق به سر می برند؟
نگاهی به متن مثنوی معنوی مولوی خالی از لطف نیست.
آن کری را گفت افزون مایه‌ای
که ترا رنجور شد همسایه‌ای
گفت با خود کر که با گوش گران
من چه دریابم ز گفت آن جوان
خاصه رنجور و ضعیف آواز شد
لیک باید رفت آنجا نیست بد
چون ببینم کان لبش جنبان شود
من قیاسی گیرم آن را هم ز خود
چون بگویم چونی ای محنت‌کشم
او بخواهد گفت نیکم یا خوشم
من بگویم شکر چه خوردی ابا
او بگوید شربتی یا ماش با
من بگویم صحه نوشت کیست آن
از طبیبان پیش تو گوید فلان
من بگویم بس مبارک‌پاست او
چونک او آمد شود کارت نکو
پای او را آزمودستیم ما
هر کجا شد می‌شود حاجت روا
این جوابات قیاسی راست کرد
پیش آن رنجور شد آن نیک‌مرد
گفت چونی گفت مردم گفت شکر
شد ازین رنجور پر آزار و نکر
کین چه شکرست او مگر با ما بدست
کر قیاسی کرد و آن کژ آمدست
بعد از آن گفتش چه خوردی گفت زهر
گفت نوشت باد افزون گشت قهر
بعد از آن گفت از طبیبان کیست او
که همی‌آید به چاره پیش تو
گفت عزرائیل می‌آید برو
گفت پایش بس مبارک شاد شو
کر برون آمد بگفت او شادمان
شکر کش کردم مراعات این زمان
گفت رنجور این عدو جان ماست
ما ندانستیم کو کان جفاست
خاطر رنجور جویان شد سقط
تا که پیغامش کند از هر نمط
همه جامعه شناسان و بزرگان کشور متفق القول هستند که اینک کشور در آستانه خطرناکی از فقر پرخاش مطالبه گری قرار دارد ؟
اینک کاسه صبر بسیاری سر آمده؟
یک اشتباه یک حرکت زشت می تواند شورش ها به پا کند ؟
در واقع اینک وضع بسیار خطیر و خطرناک است یک حرکت اشتباه دولت یا مجلس یا شورای نگهبان می تواند جرقه انفجار عظیمی شود؟
لذا نیاز داریم که بسیار عاقلانه با احتیاط از این پیچ تاریخی گذر کنیم نیاز است که آرامش کشور حفظ شود نیاز است که تمام بهانه ها از دشمن گرفته شود.
همه ما که در این کشتی جمهوری اسلامی ایران نشسته ایم می دانیم که استکبار جهانی در صدد است تا از این مشکلات داخلی کشور سوءاستفاده کند دخالت کند مسبب شروع سلسله شورشها شود؟
پیشنهاد می کنم برای اینکه بهانه های مانند سال 88 از دسترس خارج شود؟
کاندیدا های رئیس جمهوری سال 1400 از بین دو جناح کشور نباشد.
شورای نگهبان ده نفر مومن متقی دانشمند و ملی انتخاب کند با آزمون با رای گیری های محدود .
مانند رای گیری داخل حوزه علمیه رای گیری داخل دانشگاه رای گیری بین همه اقتصاددانان کشور
به ملت معرفی کند برای انتخاب.
در آخر مردم یک رای گیری منطقی تری را داشته باشند تا در آن نقش قبیله ای جناحی سهم خواهی نباشد بروز نکند .
باشد که دیگر حاکمیت اسلامی دچار بازی قبیله ها فاسد ها جناحها نشود؟
- ۹۹/۰۲/۲۴