خبر قرارداد 25 ساله ایران با چین چنان در فضای تحریم و کرونا در عالم سیاست و اقتصاد منفجر شد که نه فقط در داخل کشور بلکه در سرتاسر گیتی طنین و انعکاس ایجاد کرد.
تقریبا هیچ روزنامه و سایت خبری تحلیلی را در ایران و دنیا نمی توان پیدا کرد که در آن راجع به قرارداد نیامده ایران و چین خبر تحلیل مقاله و اظهار نظر .وجود نداشته باشد.
اگرچه این حکایت از مهم بودن و حساس بودن امر دارد اما یک نکته ذکر نشده از این هیاهو اینست که هم مخالفان هم موافقان داخلی و خارجی بدون آنکه خود بدانند .
دارند ایران تحقیر محتاج و طرف مغلوب تصویر می کنند؟
واقعا ایران بزرگ اینقدر محتاج شده که نیاز به سالی 16 میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی پیدا کرده است؟
ایران مستقل با تولید ناخالص ملی 450 میلیارد دلار ( آمار بانک جهانی) یا آمار داخلی ما با سه برابر تولید ناخالص ملی بیشتر از این آمار چرا باید اینقدر ضعیف و محتاج باشد؟
بخواهیم مثالی ملموس بزنیم می شود گفت فردی با درآمد ماهیانه 40 میلیون تومان برای قرض گرفتن ماهی یک میلیون ششصد هزار تومان دست به قبول هر شرایطی بزند؟
هر بهره ای قبول کند هر شرایط اعم از اجاره منزل و محل کار به قرض دهنده را پذیرا باشد؟
هر نرخی بر کالای فروشی خویش را از طرف قرض دهنده قبول کند؟
(فراموش نشود من خود یکی از موافقین این نوع قرار دادها با کشورهای بزرگ و از جمله چین هستم اما اکنون داریم چرایی پیش آمدن این شرایط بررسی می کنیم چه شد که به اینجا رسیدیم )
مفهوم این قرار داد با این شرایط اینست که این شخص خیلی ضعیف شده خیلی محتاج شده خیلی از کار افتاده شده است ( یا خود را خیلی ناتوان از کار می داند یا واقعا ناتوانی پیدا کرده)
بگذارید یک کمی وسعت دید را بزرگ تر و وسیعتر کنیم.
سرمایه های ایرانیان خارج از کشور حداقل 25000 هزار میلیارد دلار است .
و سرمایه های ایرانیان مقیم کشور حداقل پنج برابر این میزان است ؟
حتی سرمایه های دولت ایران معادل 18 هزار هزار میلیارد تومان است معادل دو تریلیون دلار با ارز ده هزار تومانی تازه این نرخ و مبلغ برابری سال 1397 است نه امروز؟
با این همه سرمایه چرا کشور اینقدر محتاج و گدا شده است؟
این سوال بسیار بزرگی است؟
درست مانند فردی که بردار خواهر پدر و فامیل بسیار ثروتمندی داشته باشد اما خود دست گدایی برای این و آن بلند کند؟
حتی خود بسیار املاک و اموال غیر نقد دارد اما نمی تواند استفاده کند ؟
توانایی بسیار جسمی فکری همگی در ذهن به ناتوانی تبدیل شده است؟
این نشان از بی اعتباری بی آبروی بی اعتمادی بسیار عمیقی دارد.
همه فامیل حتی خواهر و برادر نیز به او اطمینان ندارند.
درست مانند یک معتاد مطرود بی آبرو که بارها خلف وعده کرده جفا کرده سرقت کرده دروغ گفته و دیگران بخاطر خود نادیده گرفته حتی قربانی کرده ؟
همه از او فراری هستند.
این دقیقا مانند وضع امروز دولت ایران است اینقدر بی پشتوانه بی آبرو بی اعتبار در پیش مردم است؟
یاد شهید خدمت امیرکبیر افتادم روزی که ناصرالدین شاه را با اعتبار شخصی ( قرض گرفتن از تجار تبریز که حاضر به قرض دادن به قاجار نبودند ) با قرض شخصی از تبریز آبرو مندانه به تهران آورد و بر تخت پادشاهی نشاند.
شاید بشود گفت امروز دولت روحانی از دولت قرارداد بسته ترکمنچای قاجار بی آبرو تر است .
نه می تواند از خویشان خویش قرض بگیرد نه می تواند از سرمایه خویش استفاده کند؟
دقیقا دولت روحانی مثال همان معتاد مطرود خیابانگرد شده است؟
فقط سرمایه های کشاورزی و صنعتی ایران برابر ( زمین سوله تاسیسات ) معادل کل گردش سالیانه چند کشور بزرگ دنیا است که اکنون بلا استفاده یا با 30 درصد ظرفیت کار می کند؟
دولت یعنی شخص رئیس جمهور و دو وزراتخانه جهاد کشاورزی و صنعت معدن بازرگانی یک ترمز بزرگ و مانع سنگین و سد بزرگ در مقابل کار و توسعه این سرمایه ها عمل می کنند؟
علاوه بر اینکه سرمایه های شرکت های دولتی دارند زیر پای این عامل ها خاک می خورند تلف می شوند راکد هستند این دو وزراتخانه و شخص رئیس دولت در یک همکاری همگانی عامل بدبختی و رکود اقتصادی عدم کارآیی کشور شده اند؟
البته اضافه کنید اداره دارایی اداره کار تامین اجتماعی ( سازمان تامین اجتماعی ) به عنوان شریک جرم؟
چه می شد که دولت صالح بود و زنجیر مالیات و بیمه تامین اجتماعی را از پای کارآفرینان باز می کرد تا می شد دید قدرت تولید ایران را.
این مبالغه نیست این تخیل نیست ؟
چی می شد که دولت با بخش خصوصی ایران قرار داد توسعه می بست و نفت را با همان تخفیف ( 30 درصد ) به بخش خصوصی ایران می داد؟
بلاشک امکان پذیر بود و هست اگر یک شخصی دولتی آبرو دار بر ایران رئیس جمهور بود حتی می توانست از ایرانیان خارج از کشور وام 500 میلیارد دلاری بگیرد.
فقط حذف مشکلات مجوزی و تامین اجتماعی می تواند تعداد کارخانجات تولیدی ایران از زیر صد هزار عدد به سیصد هزار عدد طرف دو تا سه سال افزایش دهد.
فقط چاپ اوراق قرضه ارزی یا طلا با محوریت یک دولت با آبرو می تواند حداقل هزار میلیارد دلار سرمایه را از ایرانیان داخل جمع آوری کند.
این شدنی و امکان پذیر است اگر ما با رعیت و آحاد ملت خودمان صادق تر بودیم؟
اگر دولتیان دست به اختلاس اموال عمومی و بالا کشیدن اموال دولتی نمی زدند؟
اگر برای هر کار کوچکی تقاضای رشوه نمی کردند؟
اگر برای مردم ایران آبرو و حیثیت قائل بودند؟
هنوز هم دیر نشده فردا صبح اعلام کنید دو وزراتخانه جهاد کشاورزی و صنعت معدن باید فقط به موارد کمکی و مشورتی رسیدگی کنند و خلع ید شدند از تصدی مجوز ها ببینید چه شور و شوقی در سرمایه گذاری کشور بوجود خواهد آمد؟
ببینید نقش فساد و رشوه چقدر کشور بدبخت و ضعیف کرده است؟
یک سال است فعالان بخش کشاورزی درخواست تعیین خرید قیمت تضمینی گندم دارند دولت با هفت ماه تاخیر نرخ پایین اعلام کرد ( برای چی نرخ پایین برای اختلاس برای فساد برای خدمت به خواص )
حالا معلوم شد تمام این تعلل و خیانت برای مافیای ورود گندم است که بیشتر از وابستگان هستند.
نتیجه پایین آمدن چند میلیون تن تولید گندم در کشور بود؟
که منجر به واردات گسترده و اختلاس و توزیع ارز 4200 تومانی پیدا کند؟
این گوشه ای از تدبیر و عمل اعتدال و توسعه است؟
تو حدیث مفصل بخوان از این همه تدبیرها اعتدالها توسعه ها ؟
- ۹۹/۰۵/۰۱