سخن را با اوج اندیشه و راست ترین گفتارها شروع می کنم "برنامه ریزی مانند پلی زمان حال را به آینده مربوط می کند" نهج البلاغه حکمت 403
سالها است کشور رنگ برنامه ریزی واقعی به خود ندیده است شاید بشود گفت از زمان حکومت هخامنشیان و ساسانیان تا کنون ما برنامه مدون نداشتیم فقط این دو سلسله تاریخی در ایران لزوم بکار گیری اندیشمندان در حکومت را و برناه ریزی را دریافته بودند شواهد تاریخی نشان از برنامه های مدون آنان دارد همانطور که در کتیبه ها و آثار بجای مانده نشان از آن دارد قطعا برنامه های مشخصی را دنبال می کردند.
در سال های اول صفویه و قاجاریه هم نشانهای از توجه و اقدام دیده شد اما بیشتر حول قومیت یا محدود به جغرافیای پایتخت یعنی اصفهان و اردبیل بود تا تمام ایران
در دوره پهلوی تلاشهای از طرف حکومت انجام شد اما بیشتر از سمت انگلیس و آمریکا به ایران دیکته می شد.
اگر چه اقای ابتهاج از موفق ترین مدیران برنامه های توسعه ایران بود.
چند برنامه اول ناقص اجراء شدند برنامه های بعدی هم کپی بود از برنامه های کشورهای دیگر اگرچه در دهه 40 و 50 موفقیتهای کسب شد که بیشتر این پنج برنامه عمرانی اقتصادی منجر به اختلافات عمیق طبقاطی و رشد ناموزن گردید که بسیاری از اندیشمندان ثمره این پنج برنامه را نارسایی و نارضایتی عمیق اجتماعی اقتصادی میدانند که عامل انقلاب اسلامی سال 57 شد.
بعد از انقلاب هم برنامه ها مشق نویسی از همان پنج برنامه بود که بیشتر به آرزو نویسی تبدیل گردید.
یا بلند پروازی جاه طلبانه یا تکرار اشتباهات شاهنشاهی در متن و اجراء.
تازه برنامه های مصوب با حداکثر 30 در صد تحقق اهداف به نتایج مورد نظر نرسیدند؟
اینچنین شد که اینک یک برنامه بسیار ناموزون ناشیانه غیر عملی و حتی ناممکن هفتم را شاهد هستیم.
نه تنها برنامه های نوشته شده توسط افراد نچندان عالم ره به ترکستان می برند بلکه در غیاب اندیشمندان متنوع و دلسوز و غیاب دلارهای نفتی مفت بازدهی به صفر گریش پیدا کرده است تا جایی که حتی شاهد عملکرد منفی در بعضی از حوزه ها هم بوده ایم.
نه تنها برنامه های پنج ساله عمرانی که در غیاب برنامه های 20 و 50 ساله راهبردی کشور به هیچ دردی نخوردند و نمی خورند.
چون در پازل بزرکتری ناشی از سمت گیری کل نظام به سمت صنعتی شدن و یا کشاورزی شدن یا غیره باید اجرایی شوند.
بلکه در حوزه تاکتیکی هم چاره اندیشی های کوتاه مدت هم وجود نداشته یا ندارد.
متاسفانه مشکلات اقتصادی کسری بودجه و تورم از ذولتهای حاضر یک عقیم کامل فکری عملی باقی گذاشته است که از آن می توان به به مرگ برنامه و چاره اندیشی یاد کرد.
هرچه هست راه حل های ملانصردینی است که از عمق حماقت کوتوله های سیاسی و مدیریتی صادر می شوند و نتیجه بسیار منفی باقی می کذارند؟
یکی از مشکلات اجرایی برنامه های کوتاه مدت چاره اندیشی در ایران لابی گری ذی نفعان نامشروع و فرصت طلب است که دولت را در منگنه قرار می دهند.
حل مشکل ناترازی بنزین نیاز به یک برنامه کوتاه مدت دارد که اجرای کامل آن کشور از مشکلات بعدی نجات خواهد داد.
بدین شکل که واردات هر نوع اتومبیل با مصرف بیش 6 لیتر در صد کیلومتر در سال بعد ممنوع اعلام گردد.
و تولید و مونتاژ هر نوع اتومبیل بیش از مصرف 10 لیتر در صد کیلومتر در سال بعد ممنوع شده و سال دوم تولید هر نوع اتومبیل بیش از 8 لیتر در صد کیلومتر متوفف شود و از سال سوم هیچ تولید و مونتاژی بالای 7 لیتر پذیرفته نگردد.
مشکل اینجاست خودرو سازان قوانین دور می زنند یا با رشوه دادن به نمایندگان مجلس نظیر اتومبیل خارج از نوبت یا سکه طلا وادار به تصویب قوانین موافق خود می کنند.
اصلا سوال اینجاست که قوانین مغایر منافع ملی نباید اجرایی شوند حتی اگر مصوبه مجلس داشته باشند اصلا مجلس در بسیاری از قوانین مشابه متضاد عمل کرده است؟
سوال اساسی اینجاست چرا اینگونه است ؟
پاسخ خیلی روشن است مجلس به صورت متناوب به دست اصلاح طلبان و اصول گرایان دست به دست می شود با همه خصومت دو گروه با هم در گرفتن مزایا و خوردن هدایای غیر متعارف هم کار هستند .
تاسف عمیق اینجاست که هر دو وقتی به حکومت می رسند در همراهی با مافیاهای مختلف هم داستان می شوند.
اینک در آستانه انتخابات مجلس هستیم شاید بهتر باشد یک تجدید نظر اساسی ملت داشته باشد در رای دادن ؟
همانطور که قبلا بارها گوشزد کرده ام نزاع دو جناح اینک به طرز زیانباری بر علیه منافع ملی کشور عمل می کند بهتر است مردم در رای دادن هر دو جناح را از فرستادن به مجلس محروم کنند .
اینکار علاوه بر تنبیه دو جناح سیاسی کشور پیغام مهمی دارد.
مردم منافع کشور در استمرار حکومت دو جناح اصلاح طلب و اصول گرا نمی بینند.
هر دو جناح ثابت کردند که منافع جناحی صنفی و قدرت طلبی را به منافع ملی ترجیح می دهند.
این یک طرف قضییه است طرف دوم قضییه این است هر دو جناح برنامه ای برای رهایی کشور از مشکلات اقتصادی سیاسی موجود ندارند.
هر دو جناح از بکار گیری دانشمندان و نوابغ خود داری می کنند.
هر دو جناح چیزی در چنته سیاسی اقتصادی اجتماعی ندارند فقط ادعا فقط تخریب همدیگر فقط پوپولیسم فقط نمایش جلوی ملت ؟
هر دو هم امتحان خود را پس داده اند بارها با رای مردم به حکومت و مجلس رسیدند امافقط اهداف خود را دنبال کردند نه اهداف ملی؟
هر احمقی را بر بزرگترین سمت ها انصاب کردند در حالیکه طرف فقط یک مختال فخور ( واژه قرآنی خیال زده فخر فروش یا ثروت زده احمق یا سمت زده متوهم یا مست پول و قدرت که همگی توخالی و غیر طبیعی است)
نتیجه این انتخابها و انتصابها بود که کشور به اینجا رساند .
در واقع آنچه که کشور به این روز انداخته است همین دو جناح سیاسی بوده.
مسئولیت تمام مشکلات به گردن دو جناح کشور است هر دو در تشدید و کوتاهی ها شریک جرم هستند..
اما برنامه های عمرانی اقتصادی کشور باید در یک محیط همکاری دانشمندی و جامع باید تدوین شود ( وجود متخصصین و برگزیدگان همه رشته های انسانی سیاسی صنعتی صنفی کشاورزی اقتصادی در کنار هم و تلفیق اندیشه ها لازم است)
در غیاب چنین جمع جامعی باز هم شاهد کپی برداری های ناشیانه احمقانه خواهیم بود که نبودنش بهتر از بودن است چرا که فقط راه را دورتر و مشکلات را بیشتر خواهد کرد.
کپی نویسی از روی متون توسعه غربی همچنان مرسوم است .
اینجا یک برنامه بومی ملی و استانی می خواهد نه یک برنامه ترجمه شده بزک شده به آمال و آرزوهای مسئولان ؟
پیشنهادهای برای یک برنامه کامل
قبل از هر چیزی جهت گیری صنعتی و کشاورزی خدماتی کشور باید تعیین شود
این کار نیاز به برنامه های استانی دارد اگرچه طبیعت متنوع وغالب خشک ایران ایجاب می کند همه صنعت کشاورزی خدماتی پزشکی گردشکری را در کنار هم پیاده کنیم .
اصلی ترین جهت گیری حکومت اینست که برای تامین آب کشور چاره عاجلی داشته باشد اگرچه من پیشنهاد کرده بودم که کانال سراسری در راهبرد 7 از سواحل مکران تا خراسان شمالی و اتصال به دریای خزر
یکی از غفلتهای تاریخی ایران تکمیل چرخه تولید مواد کانی ایران بوده است مس و روی در ایران استخراج می شود اما بصورت خام ومواد اولیه صادر می شوند همینطور آهن منگنز سرب آلومینیوم نفت نیکل و طلا.
موضوع کشاورزی ایران پایه واساس امنیت غذایی کشور است که مغفول مانده است بخصوص غفلت در آموزش کشاورزی مدرن و آبیاری قطره ای و حتی ابقای آبیاری کوزه ای زیرزمینی تاریخی مردم سیستان بلوچستان می تواند کمک بزرگی برای کشاورزی و آموزش باشد.
موضوع اسکان ایرانیان به شکل عادلانه و گسترده در طول و عرض جغرافیایی کشور با توجه به خشک سالی و تخلیه شرق کشور باید مورد توجه خاص قرار گیرد بخصوص اینکه تخلیه ساکنان شرقی کشور مخاطرات امنیتی را می تواند افزایش دهد.
موضوع اشتغال اصلی ترین نیاز امروز اقتصاد ایران است بخصوص اشتغال پایدار و مولد. در حالیکه کشور در گیر بیکاری فراگیر قرار دارد مدیران سیاسی سعی دارند هر گونه کمبودی را با واردات جبران کنند رویه ای که آثار زیانبار آن اقتصاد بومی را نابود می کند.
موضوع تغذیه و امنیت غذایی یکی از پر اهمیت ترین نیازهای کشور است در حالیکه فقدان درآمد مردم را به سمت حداقل مواد خوراکی لازم سوق داده آثار جانکاه سوء تغذیه گریبانگیر سیستم درمانی کشور شده است
موضوع تقویت اعتماد ملی و سرمایه های اجتماعی یکی از بزرگترین صدمات سالهای اخیر است که برای آن باید چاره عاجلی اندیشید.
یکی از مشکلات کلان کشور الصاق مذهب و دین به سینه گروهی قدرت طلب است که نه اسلام را شناخته اند نه ایران را و داعی همه چیز هستند و عجیب اینجاست که تمام رسانه های کشور را هم قبضه کرده اند.
در چنین وضعیت بحرانی تاریخی اگر روحانیت و دانشمندان کشور سکوت کنند بیم فرو پاشی همه چیز می رود .
امید است حمایت مردم از حقایق بالا بتواند کشور را بر ریل صحیح برگرداند.
- ۰۲/۱۲/۰۲