مردم ایران سالهای زیادی برای عدالت و توسعه تلاش و حتی انقلابهای متعددی کردند اما متاسفانه تمام تلاشها به دو عنصر پوپولیسم و عناصر منافق ختم شدند .
انقلاب مشروطیت به دیکتاتوری رضا خان انقلاب اسلامی به دولتهای پوپولیسم داخلی منجر شد تمام 5 دولت اخیر یا بیست سال گذشته نماد کامل پوپولیسم هستند احمدی نژادی که که با شعار آوردن پول نفت بر سر سفره ها شروع کرد و با ازبین بردن کامل سرمایه های مالی انسانی دولتی و حتی مدیریتی کشور را در چنگال ورشکستگی مالی و نیروی انسانی مدیر و بخصوص ورشکستگی در برنامه ریزی صحنه را ترک کرد و در پایان سفره های مردم حتی از نان خالی کرد ( تحلیل که نباشد تحقیر و شکست نتیجه همه تلاش ها خواهد شد)
دو دولت بعدی با نشان دادن کلید بر سر کار آمد اما با قفل کردن تمام کشور صندلی ریاست جمهوری را ترک کرد و تمام اعمالی که نتیجه آنها شکست کامل کشور بود هم در بعد اقتصادی هم در بعد سیاسی هم در بعد اخلاقی هم در بعد برنامه ریزی و برنامه سازی
تازه هر دو از ملت طلبکار هم هستند ( نیاز به یک دادگاه بررسی اعمال ریاست جمهورها داریم تا نتایج چهار یا هشت سال اعلام شود حالا تنبیه نه حداقل مخدوم یا مجرم معرفی شود)
دولت سیزدهم هم همان ریل گذاری ها را دنبال دارد می کند تقسیم فقر ( ازدیاد یارانه ها ) تقسیم ظلم به فرودستان ( افزایش مالیات ) سیستم مالیاتی که از خیابان مطهری تهران به بالا کار نمی کند ( مرعوب است ترسان است مدخل قانونی ندارد و بالاتر از همه سیستم فرد تشخیص دارد)
و موتور تورم که نه تنها روشن است بلکه یکه تازی می کند هر شب مردم ایران 0/144 درصد فقیر تر و درمانده تر می شوند تورم سالی 50 درصد یعنی هر 7 روز یک درصد فقر و مالیات بیشتر ( تورم خود مالیات پنهان رانت خواران از آحاد مردم ایران است )
مجلس یازدهم هم عملکرد بغایت پوپولیسمی را روی میز گذاشت که در بیست سال گذشته نظیر ندارد؟
تمام مصوبات مالیاتی توسعه ای فرزند آوری تولیدی نتایج معکوس به بار آوردند؟
انگار 280 احمدی نژاد جمع کردن در یک سالن به نام مجلس شورای اسلامی ایران؟
اصلا نگاهی به نمایندگان ادوار گذشته مجلس نشان از خدمت نمی دهد ( حداقل اکثریت همین هستند ) نمایندگانی که با رای فرو مایگان ملت به مجلس راه یافتند و نماینده کارتل های مالی بانکی خودرویی و ثروتمندان شدند بتدریج؟
نماینده با موتور گازی به مجلس می رود و با بنز آخرین سیستم از مجلس خارج می شود.
جناح های سیاسی هم هر دو به رویه پوپولیسم و خروج از نمایندگی مردم پایبند بوده اند
هیچ یک از مدیران ارشد برای مردم ایران پدری نکردند.
نه تنها پدری نکردند بلکه در سیستم حل شدند و فساد سیستماتیک حلشان کرد ذوب شدند در اکثریت خاموش و به شکل کاملا محسوسی تغییر رویه دادند؟
حالا که از به سرانجام رسیدن کشور و انقلاب نا امید شده اند پس بهتر است ساز کار شخصی را ارتقاء ببخشند لذا دست به جمع آوری مال زدند به شکل بسیار گسترده؟
نمایندگان مردم هستند در دولت و ریاست جمهوری و مجلس اما نوکران ثروتمندان شدند در عمل ؟
تمام درخواستهای خودرو سازان واردکنندگان طلا فروشان صاحبان ثروت در مجلس تصویب شده قانون شده اما درخواست آحاد مردم در هاله ای از تبصره و قوانین متضاد قابل تفسیر معطل مانده یا ابتر باقی می مانند؟
این حرکات باعث شده تا قشر عادی مردم و حتی صاحبان حرف و نخبگان از درست شدن اوضاع نا امید شوند و راه درمان شخصی را پیگیری کنند.
راه های مانند خروج از کشور ثروت اندوزی غارت خروج سرمایه همگی گواهی از نا امیدی از دولت و آینده را گواهی می دهد.
این چرخه فقر بیشتر چرخه پوپولیسم در آینده هموار می کند دولتهای بعدی و حتی فعلی که با وعده بهتر شدن یارانه بهتر شدن اقتصاد قولهای غیر قابل اجرایی می دهند در واقع خیانت کنندگان به کشور هستند از هر قشر و هر صنفی که می خواهند باشند.
چه وعده ای به مردم می دهید از کدام سرمایه ؟
تمام سرمایه های کشور در تراز منفی هستند .
هیچ محلی نیست که نجاست نزده باشید
تله توسعه نیافتگی که از آن به تله فقر هم یاد می شود یک دام راهبردی است که غرب هم به آن دامن می زند در واقع هر گاه ملت می خواهد از این چرخه عبور کند بلافاصله یک تسهیلاتی را روی میز می گذارند تا دولتمردان گول زده و به جای اول بازگردانند؟
دقیقا بازگشت اوباما به میز مذاکره به همین دلیل بود . تشخیص این بود ایران می تواند از این چرخه باطل فقر پوپولیسم بگریزد؟
اما دولتمردان وقت خوشگذارنی کیش به کار ترجیح دادند اصلا گروه خونی روحانی چنین تلاشی نبود نیست و نخواهد بود.
سر و صدای اکنون هم نه تلاش برای ملت است که تلاش برای ابقا سمت ریاست قبضه تشخیص مصلحت نظام ادامه گذشته است .
اما نحوه گریز از این چرخه بستن کمربندها سفت می طلبد تلاش ریاست جمهوری که با پوپولیسم رایج امکان پذیر نیست مگر تغیر کلان دیگری رخ دهد؟
امید به دولتمردان کنونی سراب است .
دولت رئیسی جز در تقسیم فقر راه حل دیگری ندارد شکست پشت درب خانه او نعره می کشد خودش صدا را نمی شنود ( بادمجان دور قاب چین ها نمی گذارند بشنود )
شکست شتر افسار پاره کرده ای است که رم کرد در حیات خانه دولت جولان می دهد.
انتظار شکست نیز دشمنان خارجی و داخلی دولت را به وجد آورده کری خوانی آمریکا بی دلیل نیست؟
غرب خود رسوایی عام و خاص شده در جریان جنگ غزه لباس حقوق بشر از تن درآورده اینک همانند یک گوریل زشت بی لباس و بی چهره در مقابل جمهوری اسلامی ایران عربده کشی می کند و منتظر است مانند لاشخوری که منتظر مرگ مریض رو به موت است .
در این سمت میدان یک مشت پوپول بی تدبیر بی پشتوانه کارشناسی صف آرایی کرده اند؟
من اینقدر که از بی خردی خودی و داخلی نگران هستم از دشمنی و دسیسه های غرب نگران نیستم ؟
برآیند این دو می تواند به فاجعه ختم شود اگر در آرایش داخلی دولت ایران تغییری بوجود نیاید؟
از این دولت و از این مجلس و حتی مجلس بعدی هم کاری ساخته نیست ؟
نیاز به دخالت نیروی موثر و توانا تری هست نیروی رهبری پاسخگوی مشکلات هست اگر خواست همگانی باشد ؟
مطمئنا" رهبری دخالت نخواهد کرد به دلایل زیادی ؟
اما اگر درخواست مردی روی میز باشد بلاشک ایشان وارد قضییه خواهد شد .
اینک به نظر می آید فقط این سنگر باقی مانده بقیه یا تسلیم شدند یا استهلاک درونی یافتند مضمحل شدند.
- ۰۲/۱۱/۰۹